STANDPLAATS KIEV

Warm

Paustovski is mijn nieuwe held. Nog nooit las ik een autobiografie (Verre Jaren) die zo hartverwarmend, sfeervol, boeiend, grappig en toch zo zelden sentimenteel was. Het boek gaat over de jeugd van de schrijver en dan met name zijn gymnasiumtijd. Vandaag liep ik langs het okergele gebouw op de Taras Shevchenkaboulevard dat ooit het gymnasium van Paustovski was. En Boelgakov trouwens, want zij waren tijdgenoten. Paustovski de overgevoelige ingetogen puber, Boelgakov de fysieke, heldhaftige praatjesmaker. Beide auteurs zijn er in hun latere leven in geslaagd om in hun boeken het menselijke zo vreselijk dicht te benaderen. Nog nooit las ik over een moedige, zwakke, verliefde, eigenzinnige, vertwijfelde, maffe vrouw zoals Boelgakov Margarita beschreef. Zelden las ik een schrijver als Paustovski die met zoveel genegenheid en zelfs euforie over een stad, familie en periode kon schrijven, zonder dat het ergens bij mij begon te jeuken of vervelen.

In het voormalige gymnasium van Paustovski en Boelgakov huist tegenwoordig de letterenfaculteit van de Universiteit van Kiev. Het kijkt uit op een park waar ik lunchte in een restaurant gedecoreerd met paars en geel geverfde korenaren op ingelijste strobalen geplakt, bij wijze van Oekraïense couleur locale. Voor het strenge, gele schoolgebouw hangen nu hippe studenten rond. Ze roken, lezen een krant, kijken met name veel naar elkaar. Om de hoek staan jongens met vlaggen en geluidsinstallaties die een Oekraïense versie van ‘We will rock you’ uitbraken. Ze prijzen de partijen van Joeschenko,Timoshenko, communisten of andere vage politici aan. Zondag zijn de landelijke verkiezingen.

Voor het eerst sinds ik hier ben hoor ik vogels zingen in de plantsoenen en de spekgladde ijslaag op alle trottoirs is de laatste dagen langzaam maar zeker verdwenen. In de ondergrondse koop ik met m’n beste Russisch voor twee euro een paar zelfgekweekte geraniums van een oud vrouwtje. Niet teveel water bij de wortels maar besproeien met een plantenspuit, maak ik op uit haar gebaren en tandeloze verhaal. In een overvolle metrowagon bied een meisje met zitplaats aan om mijn tere geraniums een paar stations lang vast te houden. Terwijl ik me met moeite staande houd tussen de brede ruggen snap ik Paustovski opeens nog beter.

posted by Tonkinson @ 21:25