donderdag, april 13, 2006

De overkant

Tegenover ons apartement staan een aantal noodgebouwtjes met daarin cafés. Doorgerookte vitrage, plastic tuinmeubels, hooggeblondeerde bardame met getatoeëerde wenkbrauwen. Dat werk. Gisteravond zat ik er rond tien uur wat te eten met mijn vriendin Naomi. We bestelden op goed geluk een paar kleine salades in de hoop dat het niet die ene met tong zou zijn, die hier zo populair is. De Oekraïense salades zijn altijd iets te gul besprenkeld met mayonaise, maar toch erg lekker, tot in de kleinste snackbar hebben ze hier wel 20 soorten kleine knapperige salades op de kaart. Mijn Kievse vrienden claimen dat alle groenten in Oekraïne biologisch geteeld worden. Ik weet niet of ik dat moet geloven. In ieder geval smaken ze een stuk beter dan die op glaswol geteelde gewasklonen uit Nederland.

Op een gegeven moment klonk er uit een hoek steeds: “Hé djevosjka’s!!” Het bleek voor ons bestemd. Een ladderzatte meid in leer probeerde erachter te komen waar we vandaan kwamen. Ze zat met haar vriendin aan wodka en bier. We probeerden haar beleefd af te wimpelen en de bardame probeerde ons ook nog te beschermen maar dat had geen zin. Ze kwam aan onze tafel staan. “Djevosjka’s where you from?” Haar vriendin kwam erbij. We moesten wodka met hen drinken

Nella en Mascha zijn pas 22 jaar oud. Ze werken als politieagent en zijn van de blauwe partij (Janoekovitsch, de pro-Russische tegenstander van de Oranje Revolutiepartijen van Timosjenko en Joesjenko). “Russia and Ukraine are like one,” Nella haakt haar vingers in elkaar. Mascha wijst op het rood van Naomi’s pakje Loekie Stroeki (Lucky Strike op z’n Oekraïens). “Die kleur,” ze doelt op oranje, “niet goed. Zij gebruiken mensen als condooms, één keer en dan weg ermee.”

Ons Russisch en hun Engels is te beperkt om dit standpunt beter te begrijpen of te onderbouwen. Maar Naomi en ik weten beide dat Nella en Mascha de andere kant van Kiev vertegenwoordigen. Niet van de advocaten, kunstrecensenten en filmmakers waar we regelmatig mee uitgaan. Dit zijn meiden van 22 die een kind hebben, in de buitenwijken wonen, zich ’s avonds een stuk in de kraag drinken om met de laatste metro weer naar huis te gaan. Zich de volgende ochtend weer in hun uniform hijsen, sparen voor een tatoeage boven hun billen en helemaal niets moeten hebben van de nieuwe politiek in dit land. Ik wil vaker naar die kantine aan de overkant.

Creative Commons License
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 2.5 Netherlands License.