STANDPLAATS KIEV

Tina (3)

De Tina Karol B.V. verblijft deze week in Athene. Iedere avond rond een uur of acht kan heel Oekraïne een half uur lang naar een speciaal tv-programma kijken waarop te zien is hoe hun blonde zangeres zich voorbereid op de grote avond van het Eurovisiesongfestival, een ware cultus hier, sinds de overwinning van Ruslana in 2004. Natuurlijk zingt Tina niet het nummer Russian Guy waar ik de Engelse tekst voor schreef. Ze zingt iets anders, ik weet het niet eens precies. Maar the Russian Guy is wellicht regelmatig on her mind geweest deze week. De Tina Karol B.V. en ik waren namelijk verwikkeld in keiharde onderhandelingen omtrent de copyrights voor de songtekst.

Na flink wat heen en weer gebel met haar juridische assistent, mijn leraar Russisch en een bevriende muzikant hebben de mensen van Tina een speciale clausule uit mijn contract verwijderd waarmee ik toestemming gaf de songtekst te wijzigen en door te verkopen aan derden zonder ooit nog mijn naam te vermelden. Dit was volgens de bevriende muzikant een totaal onredelijke clausule waar ik, ook gezien het door mij ontvangen honorarium, absoluut niet akkoord mee moest gaan. Bovendien is het voor mijn toekomstige carrière als ‘internationale songwriter’ in Oekraïne belangrijk dat ik naamsbekendheid verwerf, aldus mijn leraar Russisch annex impresario.

Maar gisteren was het zover. Vanuit Athene arriveerde een email met het nieuwe contract en ik kon tekenen. Al dagen was ik bestookt met smsjes uit songfestivalland: “When can you sign? Can we send someone to collect the documents? We will remove the clause.” Ik printte ik vier kopieën van het contract uit, zette mijn handtekening en stuurde de volgende boodschap naar Athene: “Signed contract.” Een half uur later ging de telefoon. Een vrouwenstem zei: “Where are you now?” Ik antwoordde dat ik op weg was naar Russische les. “Someone named Sergey, driving a dark grey Volvo will be waiting for you in front of metrostation Arsenalna. He will be underneath the statue of a cannon and he will collect the documents.”

Een kwartier later was ik op het bewuste metrostation en zocht naar de Volvo. Er stond een rij van tien auto’s waarvan minstens twee donkergrijs. De een-na-laatste bleek een Volvo met geblindeerde ramen. Tegen de bumper hing een kalende man in een Hawaïblouse. Hij was driftig aan het praten met een kerel in een donker pak. “Sergey?” vroeg ik met onzekere stem. “Yes I am Sergey and I work for Tina and I am here to collect the documents” zei de kale in de Hawaïblouse. Ik haalde het stapeltje papieren te voorschijn. Hij telde ze, alsof het dollarbiljetten waren en wij zojuist een belangrijke drugsdeal sloten. “Looks OK. Thank you.” Sergey stapte in en scheurde via het trottoir de stad in.

posted by Tonkinson @ 09:54