STANDPLAATS KIEV: Buren

zondag, juli 16, 2006

Buren

‘Dobre djen’ zeiden wij voortdurend tegen de buren bij wijze van groet, zoiets als goedendag. De buren zeiden alleen altijd iets anders terug en dat klonk als ‘drasvoetje’. Ik kwam erachter dat de mensen in het dorp de eerste vorm gebruiken en mensen in Kiev het andere. ‘Zdrastvoetje’ is wat stadser en formeler. Als ik nu met mijn lief of een Nederlandse gast de trap afloop in ons appartementengebouw en we komen een buurvrouw tegen dan spoor ik hen vaak even aan met: ‘Zeggen jullie ook even moddervoetje tegen haar?’ Zo raken we steeds beter ingeburgerd.

Een van mijn buren heet Anya. Ze is een jaar of 70. Ik heb haar een pot zure tomaten uit het dorp gebracht en moest meteen binnenkomen om haar appartement te bekijken: het uitzicht vanaf het balkon, het gelamineerde wandmeubel ‘uit Duitsland, de beste kwaliteit’, de muren behangen met gebloemde tapijten, het tv-toestel. Alles betaald door haar zoon die in Portugal in een restaurant werkt. Haar andere zoon is gestorven in een auto-ongeluk. Anya heeft overal in huis zijn grote portretten hangen, met kleine bosjes kunstbloemen eronder. Het is telkens dezelfde zwart-witte, spookachtige Sovjetfoto van een grote, somber kijkende, man met dikke zwarte bakkebaarden. ‘Hij was een goede zoon,’ Anya pinkt een traantje weg.

Als mijn mobiele telefoon afgaat met de beltoon van een ouderwets toestel, pakt zij de haar grote gifgroene toestel uit de jaren zestig op en schreeuwt: ‘Allo, Allo?’ in de hoorn. Er is wat verwarring, dan lacht ze haar gouden voortanden bloot. ‘Jij bent een goede djevoschka,’ vrouwtje, dat is iedere vrouw tussen de 16 en 50 hier. ‘Nee, damatschka, dat ben je’ besluit buurvrouw Anya tot slot. Dametje. Ze pakt mijn blote bovenarm vast en kust die, dat voelt raar en intiem maar ook ontwapenend. En bij het afscheid roept ze: ‘Kom terug, kom terug!’ vaste prik bij alle baboesjka’s of ze nou je buurvrouw zijn of bieten verkopen op de markt.