STANDPLAATS KIEV

Andere wereld

Op pad met mijn leraar Russisch en zijn 66-jarige moeder Leda. We bezoeken het kronkelend hellende straatje Andryivski Uzviz waar een keur aan wanstaltige schilderijen is uitgestald. Het laatste weekend in mei is Kiev-weekend en dan komen kunstschilders uit heel Oekraïne hun waar uitstallen op dit Oekraïense ‘Montmartre’. Het ene felgekleurde bomenlandschap na het andere passeert de revue. Het lijkt alsof alle kunstschilders in dit land de hypnotiserende televisiecursus van de Amerikaanse Bob Ross (I think this tree needs a friend) hebben gevolgd.

Leda, een gepensioneerde ingenieur uit een oostelijk industriestadje, geniet zichtbaar. Ze vindt bijna alle schilderijen prachtig. Zodra er echter iets naar abstractie neigt snuift zij verachtend: “Prutswerk!” Haar zoon loopt ondertussen weg te dromen bij de airbrush billen en borsten van een softpornoschilder: “Dat zou mijn stijl zijn als ik kon schilderen!” In zijn klaslokaal hangen abstracte landschappen van goudgeverfde koffiebonen, uit eigen collectie. De door mij gehate fröbelwerken komen regelmatig ter sprake tijdens de les: “Florence, vind jij dat een mooi schilderij?” “Ja, ik vind dat een heel mooi schilderij.” Maar dan in het Russisch.

Mijn leraar staat met zijn moeder een folkloristische volkspicknick in een berkenbos te bewonderen als ik besluit alvast alleen een eindje verder te lopen. In een achteraf hoek vind ik een jong meisje achter een klein tafeltje waarop prachtige handgebonden notitieboekjes met leren kaft en dik schrijfpapier. Mijn oog valt op een kanariegeel exemplaar waarbij een klein geitenhoorntje in de leren omslag verwerkt is. Ik wil het hebben. Een compagnon van het meisje voert het woord: 20 euro, niet minder want heel bijzonder, uniek, hand-gemaakt etcetera. Ik twijfel nog even maar ga dan overstag.

Inmiddels hebben de andere leden van het gezelschap me gevonden. Ze bekijken nieuwsgierig de vreemde kunstboekjes en zien hoe ik er een aanschaf. Pas later dringt het ongemakkelijke van deze situatie tot me door. Leda en haar man, die diabetes heeft waardoor zijn been vorig jaar moest worden afgezet, komen amper rond van hun magere pensioen. En dan geef ik in een vloek en een zucht haar complete weekbudget uit aan een raar kanariegeel notitieboekje. Leda mompelt nog: "Ik heb thuis ook nog wat stukjes leer liggen. Ik had zo zo’n boekje kunnen maken." Ze lijkt niet boos op mij, is eerder verontwaardigd dat ik zou zijn afgezet. “Drugoy mir,” zegt ze als we verder lopen. Ofwel,“andere wereld.” En ik voel me vreselijk decadent.

posted by Tonkinson @ 16:35