STANDPLAATS KIEV

De zure tomaat

Oekraïners zijn dol op zure tomaten. Na de oogst, liefst van eigen land, worden ze samen met wat kruiden in grote potten gestopt die verder worden gevuld met kokend vocht waarin azijn en suiker zit. Zo ingemaakt zijn de tomaten eindeloos houdbaar. Bij bijna iedere maaltijd wordt er wel een schaaltje grote zure tomaten gepresenteerd. Mensen hier juichen bij de aanblik ervan. Je dient eerst een wodka achterover te slaan en dan iets te eten, liefst een zure augurk of tomaat. Je moet hem, net als sushi, in een keer in je mond stoppen, anders spat het weke ding uit zijn vel en zit je helemaal onder.

Ik kreeg de afgelopen weken in het dorp al meerdere keren een drieliterpot zure tomaten mee naar huis. “Voor je vriend, omdat hij zo mager is.” Iedereen heeft z’n eigen recept, bijvoorbeeld met wat peperkorrels en een laurierblad, zoals de pot op de foto die ik van Baba Nadja kreeg. Ze ging hem helemaal voor me halen uit haar grote, diepe kelder op het erf. Of met dilletakken en tenen knoflook, zoals de pot die ik van Svetlana meekreeg om mijn geliefde mee vet te mesten.

Mijn geliefde en ik hebben het niet zo op zure tomaten. De potten stonden een paar weken verloren maar ook wel rustiek op de keukenkast. Toen heb ik er een aan onze huisbaboesjka gegeven, het kromme, tandeloze vrouwtje dat steunend op een oude kinderwagen, op vilten slofjes over de binnenplaats schuifelt om alle glas en papier van onze vuilnis te scheiden. Ze woont met een kleine cyperse poes zonder oren in de kelder van ons gebouw. Ik klopte op de kelderdeur. Ze deed vloekend open. “Tomaten van mijn vrienden in het dorp,” zei ik. Ze vond het doodnormaal.

posted by Tonkinson @ 12:22