maandag, juli 30, 2007

Ibiza party

In het afgelopen weekend heb ik met wat Nederlandse kennissen van vorig jaar weer eens kunnen proeven aan het goede Nederlandse expatleven in Kiev. Na het diner in een Frans restaurant reden we in een SUV mét chauffeur, naar een Ibiza Party. Het feest was georganiseerd in een strandclub gelegen op een van de feesteilanden middenin de de Dniepr, de brede rivier die dwars door Kiev stroomt. De club heeft een decor dat doet denken aan Miami Vice: witte banken, grote dansvloer geflankeerd door twee blauwe zwembaden waar ieder moment (half)naakte meiden in kunnen springen.

Het vermaak in de feesttent bestond uit een 21e eeuwse versie van Penny de Jager's Showballet. Daarna volgde een bikinishow die meer weg had van een lingeriepresentatie omdat er ook veel kant en gordels aan te pas kwamen. De modellen waren prachtige jonge vrouwen die als hoogbenige, pasgeboren hertjes voortwankelden op veel te hoge en dunne hakken. Enigzins onttoverend waren de niet altijd even goed verborgen inlegkruisjes die ieder model in haar broekje droeg. De setjes moesten na de show waarschijnlijk weer terug naar de winkel om verkocht te worden.

Eenmaal in de club groeide de groep Nederlandse expats gestaag. Er werden rondjes gegeven en men dronk wodka als een Hollandse kopstoot: met een biertje erbij. Zonder zure augurken en vette hapjes vind ik wodka toch meer lijken op een middel tegen jeugdpuistjes. Bovendien loop je zo een veel groter risico op een kater en/of braken en met dat laatste dreigde een stomdronken Brabantse ondernemer al snel.

Aan de Nederlandse tafel in de Ibiza-club waren de mannen in de meerderheid. Oekraïne voor ondernemers heeft toch nog wel die cowboysfeer, het wilde oosten. Het waren stuk voor stuk zakenlieden of ingenieur-types werkzaam bij oliemaatschappijen of in de software. Type student uit Enschede of Delft, met andere woorden: geen knapperds.

Toch hebben deze mannen hier in Kiev geen gebrek aan belangstelling van de knapste en meest sexy meisjes die al op 50 meter afstand kunnen ruiken dat het een buitenlander betreft. De mannen hadden allemaal iets glunderends over zich, zoals ze stonden te draaien en genieten van de aandacht. Toch maakte de bravoure opeens weer plaats voor schuchterheid toen de avond ten einde liep. Misschien kwam het door de kopstoten of misschien wel door de opmerkzame blikken van het handjevol Nederlandse vrouwen die samenschoolden in een hoek van de diepe, witlederen bank. 'Onze jongens' waren dronken en moe. Ze gingen stuk voor stuk alleen naar huis.

donderdag, juli 26, 2007

Probleem

Mijn gemeubileerde appartement in Kiev is voorzien van draadloos internet en airconditioning, geen overbodige luxe aangezien het hier de laatste tijd meer dan 35 graden is. En aangezien ik hier nog drie weken alleen zit is internet een fijne lijn met de buitenwereld (lees: Nederland). Wat aan dit appartement ontbreekt zijn een kurkentrekker en blikopener; snel opgelost met een bezoek aan de supermarkt.

Mijn probleem bestaat uit wat er in dit appartement wél te vinden is. Ik ben sinds enige tijd gestopt met roken. Maar zie nu de linkerbovenhoek van onderstaande foto. Eenzaamheid en drie weken zonder blikopener of espressopotje overleef ik wel. Maar die sigaretten, wat doen die in mijn keukenkastje?! Ik moet snel met een klein vuilniszakje vol Marlboro’s richting container op de binnenplaats.

dinsdag, juli 24, 2007

Dat de 19e eeuw nog rondwaart

Misschien ben ik wat beïnvloed door het dagelijks urenlang, onafgebroken lezen in Charlotte Brontë’s ‘Wuthering Heights’ maar opnieuw ontdek ik verbanden tussen het Oekraïne van nu en de Europese 19e eeuw. Ik zie het terug in de bizar grote verschillen tussen de verschillende bevolkingsgroepen (5% steenrijk, 8% lagere middelklasse, 87% straatarm) in vervoersmiddelen als paard en wagen, in de koppen van mijnwerkers op het nieuws, de bloemenverkoopsters, mismaakte bedelaars en zwerfkindertjes op straat. Maar ik zie het ook terug in bepaalde opvattingen of bijgeloof.

Zo zei de 21-jarige Olga me onlangs dat ik gevaar liep door bij temperaturen van 38 tot 40 graden buiten, tweemaal daags een koude douche te nemen. Als zij een koude douche neemt, zo beweert de fragiele Oekraïense, heeft zij binnen het uur een flinke koorts te pakken. Ook vertelde ze mij dat haar vader pijn aan zijn rug heeft, een ziekte die eveneens het hart zou verzwakken. Misschien moet iemand mij beter informeren maar als ik dit soort dingen hoor moet ik denken aan Catherine, Heathcliff en hun aanhang, die bij de minste of geringste regenbui op de Noordengelse ‘Moors’ al op een dramatisch sterfbed belanden. Mijn theorie dat de 19e eeuw nog rondwaart in dit land, een idee waar ik al wat langer mee rondloop, is met Olga’s verhalen opnieuw bevestigd.

maandag, juli 23, 2007

'Franse kitch' populair in voormalige S.U.

Ik zat onlangs bij een vriend in Kiev zijn trouwvideo te bekijken en zag zijn schoonouders dansen op dit lied. Eindelijk kon ik iemand vragen naar de zanger die ik een jaar geleden hoorde in de auto van mijn vaste Kievse taxichauffeur Victor. Het is Joe Dassin een Amerikaanse zanger die in het Frans zong en volgens mijn Oekraiense vriend 'het' gezicht was van de Franse chanson in de voormalige Sovjet Unie. Op de video een mooie home made playbackshow. Martijn: deze is voor jou!

donderdag, juli 19, 2007

Boeven in de nacht

Ik logeer in dorp L. op zo'n 200 kilometer van Kiev. Het is hier warm. Verschrikkelijk warm, wel 40 graden. De eerste twee nachten sliep ik in een oud boerenhuis met lemen wanden. Overdag was mijn gastvrouw weg en werkte ik aan een houten tafel in de schaduw van een walnotenboom of, tussen twaalf en vier uur 's middags, binnenshuis, waar de dikke muren en de lemen vloer de temperatuur draaglijk hielden.

Sinds gisteravond logeer ik bij goede vrienden, een familie van vier. Hun huis is nieuw dus slecht bestand tegen de hitte van de Oekraiense zomer. Ze koken in de schuur en ze eten pas om 11 uur 's avonds, als het donker is en de temperatuur zakt naar een graad of 25. Vannacht was een onrustige nacht. Ik sliep op een ongemakkelijke slaapbank met een ravijn in het midden en kon niet kiezen aan welke kant daarvan ik wilde blijven liggen. Ik had geen nette nachtjapon bij me, slechts een oud t-shirt om in te slapen, en omdat ik de kamer deelde met de 21-jarige dochter des huizes, en de deur naar de gang openbleef vanwege de hitte, moest ik mij, ondanks de hitte maar uit fatsoen, toch gedeeltelijk bedekken met het te dikke laken, een soort dekbedhoes.

Midden in de nacht hoorde ik iemand op de deur bonzen. Mijn gastheer deed open en daarna hoorde ik een hoop gestommel en het nodige ijsberen op de houten vloer. Vanochtend bleek dit veel meer te zijn dan een onrustige, veel te hete nacht. De buurman was overvallen in zijn huis en kwam de politie bellen.

De buurman importeert landbouwwerktuig uit Duitsland en verkoopt dat in de omgeving. Vier boeven met bivakmutsen hadden het echtpaar onder bedreiging van pistolen uit bed gehaald. De buurman had een paar klappen gekregen maar op de een of andere manier toch de vier kerels weten te overtuigen dat hij die nieuwe tractor nog niet had verkocht en dus geen geld in huis had. De boeven geloofden dit en namen toen voor de vorm maar alle mobiele telefoons mee.

Is dit normaal hier? vroeg ik mijn gastgezin. "Tien jaar geleden wel maar inmiddels niet meer." De man had het ook een beetje aan zichzelf te wijten. Vanwege de hitte had hij vannacht de keukendeur open laten staan. En tijdens een avondje drinken en kaarten had hij zeer waarschijnlijk zijn mond voorbij gepraat over zijn zaken met Duitse landbouwmachines. Berichten over succesvol ondernemerschap gaan als een lopend vuurtje door deze straatarme omgeving. "Maar," verzekerde mijn gastvrouw mij, "nu haalt hij zijn rijke vrienden uit Kiev naar het dorp, want die zullen de overvallers wel vinden en een lesje leren." De politie werd ook gebeld maar veel vertrouwen in hun hulp is er niet.

Creative Commons License
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 2.5 Netherlands License.