STANDPLAATS KIEV

Vaarwel Kiev

We verlaten Kiev. De huur is opgezegd, de kat heeft een paspoort, de tijdelijke huisraad is weggegeven of verscheept. We gaan naar huis. De laatste weken voelde veel als de laatste keer. De laatste keer de Andreyivski Uzviz aflopen over de gladde kinderkopjes en langs de oude gebouwen en souvenirtenten met soms geweldige sieraden of sjaals. De laatste keer flaneren over de statige Kreschatik onder de verkleurende kastanjebomen, langs mannen op bankjes met hun eeuwige fles bier, bedelaars, geile grieten op naaldhakken en dikke westerse mannen op zoek naar een lekker wijf. Het laatste bosje verse bloemen van het seizoen kopen voor vijf grivna (75 cent) bij een baboesjka in een metrogang.

De allerlaatste keer boodschappen doen bij de ‘Foerschet’ waar rijke ‘novi roeski’s’ of ‘novi oekraïenski’s’ hun wagen volladen met gerookte vissen, flessen wodka en tropisch fruit terwijl de Andreas Vollenmeier pamfluitmuziek keihard door de morsige gangpaden schalt. Rondrijden over het chaotische Kontraktova Plein vlakbij ons appartement en bedenken dat het toch wel een prachtige stad is. Maar goed. Ook niet langer die enorme hoeveelheid norsheid in het openbaar, mensen die dwangneurotisch moeten voordringen in alles wat op een rij lijkt, het afgezet worden in de taxi zodra het blijkt dat je een ‘rijke’ buitenlander bent. Niet langer zonder wc-papier blijken te zitten in alle toiletten behalve bij mensen thuis. Niet meer hoeven uitkijken op de stoep omdat een moorddadige Toyota Landcruiser, met een dikke speknek ‘novi oekraïenski’ erin, zonodig over het trottoir moet en schijt heeft aan alles behalve zijn autolak.


Maar toch. Niet meer naar dorp L. in het weekend om bij Naomi te logeren en te eten in de boerderij van Kolja en Svetlana waar we in drie talen (Engels, Duits, Russisch) communiceerden en er toch in slaagden om samen enorme lachbuien te krijgen. Niet meer een glas wodka in één teug leegdrinken met een grimas en zure augurk toe, en dan de volgende dag tóch geen kater hebben. Niet meer naar de notenmannen van de markt en een extra handje heerlijke gedroogde abrikozen meekrijgen. Niet meer kletsen met onze huisbaboesjka’s die roepen dat ze gaan huilen als we weggaan en nog even snel iets kwijt willen over hun kwalen of kleinkinderen. Niet meer naar Olga’s Tuin, op de hoek bij het historisch museum, om bier te drinken en aardappelpannenkoekjes met zure room en verse dille te eten. Niet meer Kiev. Niet meer Standplaats Kiev. Ik bezin mij nog op een nieuwe blog. Meer informatie volgt.

posted by Tonkinson @ 06:28