STANDPLAATS KIEV

Marschroetka

Oekraïense Marschroetka’s zijn minibussen, soms omgebouwde tweedehands UPS trucks (zie onder), die je naar honderden bestemmingen in stad en land brengen. Meestal hangt er aan de binnenkant van een raam een A-vier print waarop de route is aangegeven. Bushaltes zijn er niet voor de marschroetka, je roept iets in de trant van “nastalavitje!”, denk hasta la vista, naar de chauffeur en hij zet zijn voertuig met piepende remmen tot stilstand aan de eerste de beste stoeprand. In de stad kost een ritje tussen de 15 en 30 eurocent. Een langere afstand kost omgerekend zo’n twee euro per 100 kilometer. Dan moet je wel eerst wachten tot de hele bus vol zit, anders is het niet rendabel.

Afgelopen zaterdag nam ik met Martijn een marschroetka van Odessa naar de stad Uman, een rit die een uur of drie duurt. Het was een relatief nieuwe bus met redelijke schokbrekers. De chauffeur speelde zijn Oekraïense schlagers niet al te hard op de stereo. We hadden zitplaatsen en waren tevreden. Na drie uur lezen, dommelen en een paar griezelige manoeuvres om een gebruikelijk aantal krankzinnige gekken op de snelweg te ontwijken, begon ik het landschap rond Uman te herkennen. “Ha,” zei ik tegen mijn reisgenoot, “we zijn er bijna.” Vrijwel datzelfde moment kwam de bus tot stilstand op de vluchtstrook langs de snelweg: “Uman!” schreeuwde de chauffeur naar achteren.

“Njet Uman!” riep ik terug, “busstation Uman alstublieft!” Achter in de bus bleek een dame Engels te spreken: “Deze bus gaat tot hier en niet verder. Daar,” ze wees op een snelwegviaduct zo’n 500 meter verderop, “pak je de eerste de beste bus en die brengt je naar het busstation.” “Dit is niet normaal!” protesteerde ik nog maar de chauffeur was niet te vermurwen en de rest van de reizigers had geen enkele sympathie, ze wilden door naar Kiev, dat was het eindpunt. Spottende blikken vielen ons ten deel. Even later sjokten we chagrijnig met al onze bagage langs de vangrail. Dat is hier normaal.

posted by Tonkinson @ 08:24