Kinderziekenhuis
Het ligt ver buiten de stad middenin een braakland van vergeeld gras. Ik ken de weg, het is in de richting van Tsjernobyl. Het grote gebouw met kleine raampjes is helemaal betegeld, volgens populair Oekraïens gebruik, maar sommige tegels zijn eraf gevallen. Eigenlijk doet het denken aan een oud, uit de kluiten gewassen, transformator huisje. Hier, in dit staatsziekenhuis, is een speciale gang waar zieke straatkinderen behandeld worden.
Een lokale liefdadigheidsorganisatie knapte een vervallen deel van het ziekenhuis op met behulp van Amerikaans en Nederlands geld. Zo kunnen straatkinderen, die volgens officiële Oekraïense statistieken niet bestaan, ook aan de broodnodige medische hulp komen: tegen syfilis, schurft, geïnfecteerde drugsarmpjes. Dat soort werk. Ik ben hier samen met
Martijn de Vries om een start te maken met een reportage over
straatkinderen en HIV/AIDS, in Oekraïne.
We moeten stijve, witte capes omslaan; beleid van het ziekenhuis. Het lijken wel versleten hotellakens met een vetertje. Een paar peuters die we in de gang aantreffen kruipen onder de cape dicht tegen onze bovenbenen aan. Lekker tentje spelen. Eigenlijk mogen we maar vijftien minuten blijven, ook beleid, maar we blijven bijna een uur.
Ik aai een blond mannetje in een lichtblauwe oude mannenpyama over zijn bol en wil hem mee naar huis nemen. Hij komt uit een staatsweeshuis waar hij waarschijnlijk door zijn minderjarige, dakloze, werkeloze, wellicht verslaafde moeder is achtergelaten. De lunch wordt geserveerd en de afdeling ruikt naar zouteloze rundvleessoep, kool, ongewassen kindertjes en desinfecterende middelen. In de kale pastelkleurige slaapzalen zie ik de kaalste dekens en dunste matrassen ooit.
Hoog bezoek
De
Tina Karol cyclus op dit weblog is nog niet ten einde. Gisteravond stond Tina (7e plaats op het Eurovisie songfestival) samen met haar manager voor mijn deur. Ik was al eerder op de dag gebeld. Ik had geweigerd nog langer als een maffioso anderhalf uur tegen hun ruggen aan te praten in een geblindeerde auto. Dus kwamen ze op bezoek. Want ze wilden iets van me: meer Engelse songteksten. Welingelichte muzikanten in het buitenland hadden Tina gewezen op de
“awkwardness” van de teksten op haar recente Engelstalige cd. Er was maar een tekst goed geweest. Dat was
Russian Guy.
Tina is al een echte ster. Heel zeker van wat ze wel en niet wil. Ze lustte wel een kopje thee, met suiker. Van onze kat moest ze niets hebben maar hij vond Tina wel leuk. Hij ging telkens onder haar wijde zigeunerrok zitten. Zo leek net alsof de zangeres twee benen en twee kleine witte kattenpootjes had. Katten hebben geen gevoelige snaar voor sterallures. Ook zong Tina acapella een aantal liedjes voor. Dat kon ze erg goed. Ik kreeg haar demo cd om teksten op schrijven. Ongevraagd signeerde ze het eenvoudige witte cd-envelopje met een zwierige handtekening. Menig
fan in Rusland, Oekraïne of Moldavië zou hier een moord voor doen.
Barbiebruid
We hebben het kabeltreintje vanuit de laaggelegen wijk Podil genomen en zijn via een parkje op weg naar het grote plein voor de Mhykhalyvska kathedraal als ik tussen het groen een sensationele barbiejurk spot. Zuurstokroze in de wespentaille wijd uitlopend naar ijswit bij de zoom die tot op de grond reikt. Het witte strapless bovenstuk wordt vanachter afgemaakt door een zacht gordijn van perfecte, blonde barbiekrullen. Een bruidpaar laat zich fotograferen in pittoreske setting. Naast de bruid loopt de bruidegom, een magere, kale jongen in een grijs pak, geen al te beste keuze gezien zijn grauwe gelaatskleur.
We lopen door en zien voor de kathedraal een witte limousine staan. Zo’n langgerekte waar je met een complete rapgroep van een man of acht in past. De barbiebruid loopt naar de auto met haar, bij nader inzien, behoorlijk wat oudere echtgenoot. Ze kijkt chagrijnig, kwaaiig zelfs, niet zoals het hoort op de mooiste dag van je leven. Er sjokt een klein groepje bedeesd kijkende huwelijksgasten achter het bruidspaar aan.
‘Braitgroems best frent,’ bekt de
bruid naar een gezette vijftiger in een maïsgeel colbert.
‘Joe open ze door toe ze kar.’ Een van haar potlooddunne wenkbrauwen gaat in minachting en ongeduld omhoog. Er wordt gehoor gegeven aan het bevel. Het gele colbert opent de limousine, de bruid overhandigt haar boeket aan een vriendin en wurmt zich met al haar rokken op de achterbank. Dan roept iemand met een vet Amerikaans accent:
‘Hell Charlie, c’mon now, hop on in after your wife.’
De notenmannen
Op de overdekte markt bij ons om de hoek kun je van alles kopen. Van meubels tot een gerookte varkenskop. Ik koop er voornamelijk groenten en noten. Bij de dames van het vlees en de verse kaas blijf ik tegenwoordig ver uit de buurt, anders word ik geroepen en moet ik stukjes
salo of
buikspek proeven, of brokjes zurige verse kaas. Ik vind het moeilijk iets te proeven van hele lieve marktvrouwen en vervolgens niets te willen kopen omdat ik het niet lekker vind, terwijl ik schijnheilig uitroep:
“Vkoezna! (Lekker!)” Bovendien ligt de zuivel en het vlees de hele dag op een marmeren toonbank, zonder bedekking of koeling.
De notenmannen van de markt zijn, zonder uitzondering, allemaal Georgiërs en zitten achter hoge piramides van gedroogde abrikozen, amandelen en gesuikerde zuidvruchten. Ze hebben hun eigen wijkje met notenkramen en gaan meteen lachen en roepen als ze me aan zien komen. Ik voel me een oude bekende van hen, ook wel eens een goed gevoel in deze grote, nog altijd vreemde, stad. Daarbij geef ik makkelijk 40 hryvna, of zes euro, uit aan hun kraam en dat is hier best veel geld. Inmiddels heb ik een favoriete notenman, een dikke jongen met een beetje Aziatische ogen en een lieve, zachte stem. Hij heeft de lekkerste gepelde, donkergeroosterde amandelen en de knapperigste pistache noten van iedereen. Als ik bij zijn kraam sta moet ik ook altijd een paar dadels of vijgen proeven, een mierzoete gesuikerde kers, of een paar in noga en sesamzaad gerolde amandelen. De rest van de dag hoef ik dan niets meer te eten.
Volgens
mijn leraar Russisch zijn de Georgiërs de ‘Italianen’ van de voormalige Sovjet Unie. Ze zijn donker en klein van stuk maar zouden zeer fors geschapen zijn en vol hartstocht zitten. Vanwege hun charme en seksuele talenten zijn Georgiërs erg populair onder de Oekraïense vrouwen, aldus mijn leraar Russisch. Ik vind de notenmannen van de markt bovengemiddeld charmant, met name als je hen vergelijkt met de norse, diknekkige Oekraïense mannen die ik over het algemeen tegenkom in het openbare leven. Maar over de geschapenheid van de notenmannen denk ik liever niet na. En mijn leraar Russisch heeft wel meer van die stokpaardjes. Zo wil hij nooit buiten Oekraïne wonen, want hij kan niet zonder de ontelbare mooie vrouwen die je hier dagelijks om je heen hebt. In Oekraïne wonen
de mooiste vrouwen ter wereld en er wonen meer vrouwen dan mannen, wat in het voordeel van de mannen werkt. Aldus mijn leraar Russisch die, ongeveer 1 meter vijfenvijftig lang is en half-Georgisch.
